Milka Betki

Betka

Gdyby życie było bajką nie byłoby może łatwiejsze ale zawsze znalazłby się jakiś smok do pokonania, jakaś woda życia na końcu świata płynąca, jakaś dobra wróżka, którą dałoby się ubłagać..
W realu nie ma wróżek i smoków a tym bardziej nie ma wody życia.
Gdyby była zrobiłabym absolutnie wszystko żeby ją zdobyć. Dla mojej suni.
Wiem, że Ty też Agniecho zrobiłabyś wszystko, zrobisz wszystko co tylko będzie można.
Bardzo mi przykro z powodu Twojego pieska, bardzo. Też trochę popłakałam, bo to nowy, kolejny chory piesek a to zawsze boli.
Faktycznie nam z Warszawy jest łatwiej dojechać do lekarza, ale wcale łatwiej nie jest..
Po raz kolejny mam wyrzut sumienia że przez moje pisanie ktoś jest smutny. Trzymaj się Agniecho i pomimo wszystko miej nadzieję. Może ta diagnoza nie jest pewna.
Pozdrawiam i będę o Was myśleć.
B

agniecha

dzięki Betko za dobre słowa i myśli...jestem z tym wszystkim sama,Ona jest wszystkim co kocham na tym świecie...mamy tylko siebie...
Buu uratowała mi kiedyś życie-wyciągnęła mnie z najgłębszej depresji,a teraz co...ja Jej uratować nie mogę...bo Panu Bogu tam na górze koniecznie potrzebne są 2 moje pręgowane dziewczynki(jedną mi już zabrał)do pilnowania bram... :cry:

Betka

Och Aga..wiem że nie ma słów które mogłyby Cię pocieszyć. Gdyby można było nacieszyć się na zapas obecnością swojego pieska ale to niemożliwe.
Nie dręcz się dodatkowo swoją bezsilnością. To nie ma sensu. Pewnych rzeczy się nie przeskoczy choćby człowiek nie wiem jak tego pragnął. Robisz dla swojej suczki wszystko co tylko jest w Twojej mocy i to jest fakt.
Bardzo Was obydwie pozdrawiam i życzę dużo sił.
Betka

Betka

Dziś tak paskudnie a rok temu było tak pięknie. Pamiętam te dni bardzo dobrze, po powrocie z działki w niedzielny wieczór Milce pękł guz, gdzieś tam w środku. Leżała trzęsąc się z bólu a ja mówiłam do mojego męża: cicho, ona umiera. W jednej chwili pogodziłam się, że to koniec. Tak jak zapowiadał któryś tam po drodze lekarz. Tamponada serca i koniec.
Ale Milka nie umarła, jeszcze nie.
Operacja odbyła się dwa dni później. Po USG dr Jagielska uprzedziła nas że guz najprawdopodobniej jest nieoperacyjny. Radziła zrezygnować z zabiegu i rozważyć eutanazję. Zdecydowaliśmy się jeszcze powalczyć o naszą suczkę. Nie wierzyłam, że to się dobrze skończy. Byłam przygotowana na eutanazję na stole, miałam tylko jedno życzenie. Gdyby do tego doszło to chciałam być z nią, z moją kochaną suczką. Trzymać ją za łapkę i mówić jak bardzo ją kocham. Siedzieliśmy we trójkę w poczekalni i trzymaliśmy się za ręce. Strasznie długo to trwało. W końcu wyszła do nas dr i powiedziała, że zmian nowotworowych było kilka, w tym dwie krwawiące. Wszystko dało się wyciąć. Pamiętam, że już nie wytrzymałam tego napięcia i poszłam się wypłakać do czwórki. Wszyscy poszliśmy.
Po dwóch godzinach Milka wyszła do nas na własnych łapkach. Gdyby nie to, że nie chciałam za nic jej martwić to na ten widok spłakałabym się jak bóbr. W drodze do domu spała a przez sen poszczekiwała sobie i cichutko wyła.

A dziś mój kociak leży sobie przy kaloryferze, jest mu cieplutko i ani myśli się martwić, że pani zalewa się łzami. Nie muszę już kryć emocji i nie kryję. Czytanie zeszytu-pamiętnika z ostatniego roku życia mojego pieska jest dla mnie coraz boleśniejsze. Dzień po dniu, kartka po kartce zbliżam się do końca.

agniecha

...robię dokładnie to samo tzn.piszę,dzień po dniu...żeby zostało jak najwięcej,żeby zapamiętać na bardzo długo...każdy ranek,każde siku,ile zjadła,jak zjadła,humor,czy spała,czy wzięła ciasteczko...każdą chwilę...niektórzy pewnie pukają się w głowę,ale jak jedna taka miła pani doktor(jak pojechałyśmy na rezonans)powiedziała,widząc mój zeszycik z bubowymi zapiskami,że pierwszy raz w życiu widzi żeby ktoś przyjechał do nich z tak szczegółowym opisem choroby i życia swojego psa-było mi miło...

mala_czarna

Agnieszka, chcesz żebym ja przez Ciebie zawału dostała????
Zerknęłam teraz na ostatni wpis w tym dziale i myślałam, że nie ma juz Bu Sad

agniecha

:shock: o matko!!! mała_czarna ja tylko Betce odpisałam...

BosmAnka

Mnie też serce pika jak widzę zielone kwadraciki przy tym rozdziale Sad

Nie piszcie w nim niepotrzebnie. Może zrobić oddzielny dział na wspomnienia po naszych przyjaciołach, którzy odeszli?

Megaan

agniecha

...też jestem za,bo kolejno wszystkie na zawał zejdziemy!

Betka

Rok temu byłam .. szczęśliwa?... Chyba tak. Mój Milut nie czuł się źle, miał apetyt, wierzgał łapami leżąc do góry zaszytym na okrętkę brzuchem. A ja zapomniałam, zapomniałam co mówił DJ przy poprzedniej operacji. Zapomniałam że z takim nowotworem pies żyje od miesiąca do czterech najwyżej. Wyparłam to z pamięci.Cieszyłam się na życie z moim pieskiem. Nie wiedziałam jak mało czasu nam zostało. Tydzień po operacji Milusia zaczęła siusiać w czasie snu. Właściwie to kapało z niej prawie przez cały czas. Myśleliśmy że coś tam się poprzestawiało w czasie operacji, że to przejdzie. Nie robiliśmy problemu i staraliśmy się ukrywać przed Sunią obsiusiane koce i ręczniki, bo ona sę bardzo tego wstydziła. Któregoś dnia wyrzuciłam po kryjomu przed nią poduszkę i jasiek które ochrzciła nie przerywając snu.. Myślałam, niech sobie siusia byle jak najdłużej była ze mną. Ale to nie były powikłania po operacji, to rósł kolej guz. Nie jeden. To wszystko potoczyło się tak szybko..
Wstrętna, paskudna choroba!!!
Nie mogę wprost uwierzyć, że minęło już ponad jedenaście miesięcy, nie mogę uwierzyć..

Betka

I w końcu rak wygrał piesku, i umarłaś.. a ja ci w tym umieraniu pomogłam. Ciężko mi z tym bardzo. Czsami, jak jeszcze byłaś młoda i zdrowa to modliłam się, żebyś umarła we śnie, żebym nie musiała tego robić. Ale widać nikt nie słuchał..
Rok temu o tej porze wracaliśmy z Mazur, z naszej działki.Pierwszy raz bez ciebie. Zostawiliśmy cię w zimnej ziemi nie samą, bo obok spał snem wiecznym pochowany dwa lata przedtem nasz kotek. W Twojej ostatniej drodze, w twoim pochówku towarzyszyli nam nasi mazurscy znajomi, których tak lubiłaś i oni ciebie też lubili piesku. Moja Śliczna Psia Dziewczynko, moje Sucze Szczęście, mój Sukolu.
Mam twarz mokrą od łez, minął rok a ja wciąż tak bardzo za tobą tęsknię.
I wiem kochanie, że muszę już dać ci odejść, że zbyt długo trzymam cię przy sobie soją tęsknotą i żalem. Może tam za tęczowym mostem nie możesz w pełni cieszyć się życiem po życiu bo wyczuwasz mój bezbrzeżny smutek. Och piesku, tak bardzo cię kocham, tak bardzo..
Miałam przez ten rok taki wyrzut, że może za wcześnie rozstaliśmy się z tobą, że może zbyt pochopnie pospieszyliśmy się z naszym miłosierdziem ale po przeczytaniu zapisków z dwóch ostatnich tygodni twojego życia wiem, że to już był czas. Pożegnałaś się już ze światem, z miejscami które nie raz przebiegałaś zdrowymi łapkami i prosiłaś, żeby ci pomóc. Nie mogliśmy pomóc ci inaczej piesku, nie było innego sposobu.

Możesz już odejść piesku, spróbuję mniej się smucić, mniej żałować, spróbuję.
A kiedyś, za miesiąc, za rok, za pięć kiedy przyjdzie mój czas wiem, że będzie mi lżej odchodzić wiedząc, że na mnie czekasz gdzieś tam.
A teraz baw się dobrze mój kochany Sukolu, biegaj sobie z Bu, z Wikunią, Yolką, Sunią i z całą resztą forumowych psiaków.
Do zobaczenia kiedyś

agniecha

...och Betko...tak strasznie boli...z każdym dniem,wcale nie mniej...

Wojtek

Oj Betka, przeczytalem wczoraj i dzien skonczylem we lzach :( przegladajac zdjecia Yoleczki i rozpamietujac czas spedzony z nia. Jeszcze najoma przyslala mi maila i ... skonczylo sie tak jak skonczylo. Czas plynie a bol i zal zostaje ten sam. Ja caly czas wyrzucam sobie, ze moze jeszcze mozna bylo cos zrobic, ze moze gdybym, ze moze jakby ... Wiem, ze to do niczego nie prowadzi ale tak wlasnie mam. Male Ciacho na wskoczylo juz do serc, pogryzlo je, obsikalo i wylizalo i kocham ja bardzo. Wiem, ze to nie Yolcia, chociaz prapradziadkiem Cookie jest ojciec Yolki, ale strata i tak caly czas boli.

pozdrawiam
Wojtek

mala_czarna

Betko, pięknie to napisałaś Sad

Ja też prosiłam Boga żeby Wikunia odeszła we śnie. Nie chciałam podejmować tej ostatecznej decyzji. Do dziś czuję się jak kat, chociaż w głębi duszy wiem, że nie było odwrotu...