Lucjan, terrier tybetański, the best dog ever

JoRew

Taki filmik z wczoraj:
[link widoczny dla zalogowanych]

maima

Super! Widzę, że się dogadują Wink

Rozumiem Miszę, ma jednak swój poważny wiek a młodemu wiadomo tylko zabawy i harce w głowie Smile

U mnie w stadzie jest to samo, wszystkie psy w przedziale 6-10lat i jeden dwuletni owczarkowaty gnojek, który ciągle by biegał, bawił się i psocił. Czasem reszta ma go już dość.

Grunt, że relacja u Was układa sie w dobrym kierunku Smile

JoRew

Jutro minie pół roku od dnia, kiedy pożegnaliśmy się z Luckiem. Dopiero niedawno na wakacjach poczułam, że jestem gotowa 'puścić' to i cieszyć się raczej tym, że był, niż wspominać z ciężkim sercem dzień rozstania.

Więc dopiero teraz jestem też gotowa przyjąć bez oczekiwań Heliosa - takim, jaki jest. Bo jest niby czarny jak Lucjan, ale poza kolorem w niczym go nie przypomina Smile

Więc Lucjan pozostanie archetypem psa. Jest duchem z nami Smile

Czas mija... ale nic i nikt nie zostało zapomniane ... Smile

Misza wydoroślał, nawet jakby zmężniał, stał się chyba też mniej lękowy.

Wolałabym, żeby chłoniak nigdy u nas nie zagościł. Ale to nie zasłania mi wszystkich pięknych wspomnień z prawie 10 lat. Dobrze, że Lucjan w ogóle tu byl Smile

Mali

Piękne słowa, Joanno. Lucek niechciałby, żebyś się smuciła. Ostatnio widziałam takie fajne zdjęcie, psi kalendarz i w nim, pod każdym dniem napisane „najlepszy dzień mojego życia”. Powinnismy być jak psy

CaraBella

Rany, to już pół roku...smutne, ale Lucek zawsze pozostanie żywy w pamięci osób, które go znały, choćby wirtualnie. Był wyjątkowy, jak każdy nasz czworonozny przyjaciel. I to jest też piękne, że taka relacja jest niepowtarzalna. Ci, którzy zmierzyli się z chloniakiem lub podobnym nowotworem, wiedzą jak unikalne i ulotne są to chwile i wiedzą że trzeba się cieszyć każdym momentem z naszymi podopiecznymi, póki trwają.

JoRew

O tak - moje relacje z Miszą i Heliosem też są teraz inne, niż kiedyś z psami.
Nieustannie mam poczucie ich kruchości, delikatności. I więcej w tym czułości.
Obydwaj są uroczymi cudakami - każdy z innej planety. Misza - to wiecie: wycofany, delikatny, wrażliwy. A Helios - to jest szczwany króliczek z długimi rzęsami. Trochę niby krępy, kluzka, a z drugiej strony 150% kokieterii i wdzięku. Jak to ujęła moja koleżanka, która czyta z oczu charakter: "nie mam pojęcia skąd się taki wziął u ciebie" Smile

i rzeczywiście nie jest to do końca jasne Smile

)) może chodzi o to, żeby mnie zabawiał i rozmiękczał Smile

CaraBella

Joanna, alez pięknie piszesz o swoich pupilach! Jak widać, każdy ma swój osobisty urok i jest istotny powód by darzyc bo szczególnym uczuciem Very Happy

. Super.

JoRew

Dziś mija rok od odejścia Lucka. Ciagle go wspominamy i tęsknimy.
Był wspaniała psia osoba, takich psów się nie zapomina .... .
Misza dopiero jakoś teraz naprawdę doszedl do siebie - zaczął jesc z apetytem, i częściej wychodzić spod łóżka. Nie żeby tak się cały czas ukrywał Smile

)). Ale przez rok preferował życie w samotności Smile

Żałoba po bracie bywa długa.

Czasami czytam historie nowych psów, choć zdecydowanie rzadziej niż kiedyś. Ale trzymam kciuki zawsze za walkę z chłoniakiem.

Beastly

Pamiętam jak przeczytałam tę wiadomość ok rok temu... Byłam bardzo poruszona, czasem Was czytywałam, jeszcze nie mając konta. Trochę się podłamałam...

A jak Ty się czujesz po roku? Smile

Myślisz, że dobrze mieć 2 psy, kiedy jeden jest chory? Przynosi to jakąkolwiek ulgę po stracie? Wiesz, w tym sensie, że jest ktoś kto też czeka na spacer i czas z Tobą...

JoRew

Hej,
Trochę zdziwiło mnie pytanie:) Po prostu zawsze 2 psy są fajniejsze, niż 1. Dla psów przede wszystkim. To zwierzęta stadne, potrzebuje kontaktu ze swoim gatunkiem Smile

)) Ja zdecydowałam się na drugiego, kiedy Lucek miał niecały rok. Widziałam, jak oczy mu smutnieją, kiedy wychodzimy z wybiegu, kończymy zabawę z psami. I to był strzał w dziesiątkę. Lucek i Misza kochali się bardzo mocno. Teraz, z młodym, to już inna relacja, aż żałuje ze nie mogę wziąć 3ciego, żeby Helios mia towarzysza zabaw. Ale i tak dają sobie uwagę i bliskość. Tak wiec drugi pies nie goi żalu i tęsknoty, nawet nowy pies tego nie robi. Choć odwraca uwagę od ludzkiej żałoby - po prostu żyjemy dalej. Tęskniąc czasem za Luckiem, wspominając go z uśmiechem, bo był i był wspaniały Smile

Beastly

Widzisz, ja nigdy nie miałam dwóch psów jednocześnie. A dwa psy w moim życiu już pożegnałam... Czasem myślę, że dobrze byłoby wziąć drugiego, że nie załamałabym się kompletnie w razie odejścia Beastlego, ale szybko ta myśl przechodzi - po porostu nie mamy warunków. Stąd pytanie. Chociaż mój Beastly to samotnik, psy interesują go przez 5 sekund, potem tylko denerwują Wink

Ale na pewno gdybym tylko mogła, miała chociaż własne mieszkanie, a nie wiecznie wynajmowane, nie wahałabym się.

JoRew

Ach, rozumiem pytanie... ale teraz to na pewno nie rekomendowałaby brania drugiego psa. To mogłoby raczej i ciebie rozproszyć, i Beastlego wkurzyć. To nie jest dobry czas na wprowadzanie drugiego psa.
Trzymam za was kciuki!